Hopeless

Colleen Hoover

Czy zastanawialiście się kiedyś ile możecie poświęcić dla ukochanej osoby? Czy Wasza miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystkie trudności?

Sky wydaje się zadowolona ze swojego życia. Nie przeszkadza jej brak telefonu i dostępu do internetu, nie martwi jej zła reputacja. Wszystko zmienia się, kiedy poznaje Deana Holdera. Chłopak przyprawia ją o motylki w brzuchu, sprawia, że brakuje jej tchu i ... zaczynają napływać wspomnienia. Przerażenie i fascynacja stapiają się w uczucie, które zostaje poddane niejednej próbie. Doświadczenie prawdy okazuje się bolesne i trudne do przezwyciężenia. Sky i Holder odnajdują jednak właściwą drogę - wzajemne zrozumienie. Własne towarzystwo pozwala im zaleczyć rany i zagłuszyć wyrzuty sumienia. 

Książka obfituje w ogromnego kaca. Po jej przeczytaniu nie mogłam skupić się na innych czynnościach, a jej bohaterowie nawiedzali mnie w snach przez wiele nocy. Wciąż nie mogę podnieść się z kolan. Chapeau bas dla autorki.

Ocena: 9/10

Ten jeden rok

Gayle Forman 

Willem chce zapomnieć o przeszłości i ucieka przed dniem jutrzejszym. Nie może jednak robić tego w nieskończoność. Po dwóch latach nieobecności zmuszony jest wrócić do Holandii, gdzie ożywają jego lęki i tęsknota. Nie potrafi także wymazać z pamięci jednego dnia spędzonego w Paryżu. Postanawia odnaleźć dziewczynę, która uchyliła furtkę do jego wspomnień. Kiedy poszukiwania nie przynoszą żadnych skutków uświadamia sobie, że się zgubił i nie może odnaleźć właściwej drogi. Tylko jedna osoba jest w stanie mu pomóc. Rozmowa z matką napawa go nadzieją, która jednak szybko przemienia się w ból i rozczarowanie. Willem wierzy jednak w moc wypadków i zbiegów okoliczności. Czy i tym razem zaprowadzą go do Lulu?

Ten jeden rok udziela odpowiedzi na pytania postawione w pierwszej części. To nie tylko historia o miłości, ale o odnajdywaniu swojej tożsamości, pragnień i przezwyciężaniu lęków.

„Czasem przeznaczenie albo życie, albo jakkolwiek zechcesz to nazwać zostawia drwi uchylone i możemy przez nie przejść. Ale czasem je rygluje i wtedy trzeba znaleźć klucz albo wytrych, albo wywalić całą cholerną framugę kopniakiem. A niekiedy w ogóle nic nam nie pokazuje i musimy wszystko zbudować sami”.

Ocena 7/10

Ten jeden dzień

Gayle Forman

Allyson ma zaplanowany każdy dzień. Nie pozwala sobie na spontaniczność i stroni od wieczornych wypadów ze znajomymi. Przyjęcie zaproszenia od młodego, dobrze zapowiadającego się aktora budzi w niej uczucia, do których odmawiała sobie dostępu. Tego jednego dnia odkrywa prawdziwą siebie. Nie zdaje sobie jednak sprawy z ogromu konsekwencji. Drzwi, które otworzyły się przed nią w Paryżu nie pozwalają się domknąć. Tęsknota za Willemem oraz determinacja by go odszukać odmieniają jej relację z rodzicami i przyjaciółką. Czy wystarczy jej odwagi by zmierzyć się z prawdą?

Ten jeden dzień, to książka, która wciąga od pierwszej strony, a od połowy studzi emocje. Rodzące się pytania i wątpliwości sprawiają, że nie czyta się jej na jednym wdechu. Zakończenie nie jest jednoznaczne, to od nas, czytelników zależy jak zakończy się  historia Allyson i Willema.

Książka trafiła w moje ręce przez przypadek. Tylko czy przypadki istnieją?

Ocena 6/10 

Dziecioodporna 
Emily Giffin

Przed ślubem Claudia zawarła z Benem układ: nie będą mieć dzieci. Zamiast wstawać
w nocy, zmieniać brudne pieluchy i dzwonić z pracy do opiekunki, mieli robić karierę, podróżować i korzystać z uroków życia. Wszystkim krewnym, przyjaciołom i znajomym mówili, że nie są bezdzietni (childless), lecz "wolni od dzieci" (childfree). Byli bardzo stanowczy i jednomyślni.
Do czasu...
Gdy w domu ich przyjaciół pojawia się niemowlę, w Benie coś pęka. Ojcostwo zaczyna go niezwykle pociągać. Jak w tej sytuacji zachowa się Claudia?
Czy ich małżeństwo wytrzyma próbę?

Zakochałam się w twórczości Emily Giffin po przeczytaniu jej pierwszej ksiązki. Przeczytałam wszystkie powieści autorki i chociaż uważam, że "Dziecioodporna" to jej najsłabsze dzieło, zachęcam do zapoznania się z historią Claudii i Bena. 

Emily Giffin po raz kolejny udowadnia, że nie należy używać słowa "NIGDY". Zwłaszcza w relacjach z ludźmi, na których nam zależy. Książka słania do zastanowienia się czy jesteśmy w stanie zmienić życiowe poglądy i oczekiwanie dla ukochanej osoby i jak wiele jesteśmy w stanie dla niej poświęcić. Często zdajemy sobie sprawę z własnych uczuć dopiero kiedy nasze emocje opadną i nie ma już szansy na uratowanie związku. Tylko, czy naprawdę nie jesteśmy w stanie już nic zrobić?

Ocena 8/10

Nie polecam książki osobom, które niedawno przeżyły rozstanie. Historia w niej przedstawiona odświeża rany. 

Idealny zestaw na deszczowy weekend <3

Anioły jedzą trzy razy dziennie. 147 dni w psychiatryku

Grażynę Jagielską przez lata paraliżował strach. Żyła problemami męża. Dla jego pasji poświęciła swoje życie. W końcu jednak musiała zawalczyć o siebie. Przeżyła własny „lot nad kukułczym gniazdem”. Spędziła pół roku w szpitalu psychiatrycznym.

Poznała kobiety, które tak jak ona długo udawały, że wszystko jest w porządku. Spotkała twardzieli, którzy musieli nauczyć się płakać. Była w miejscu, w którym można było wszystko. Nie wolno było jednego – kłamać.

Julia musiała być coraz lepsza, aż pod wpływem stresu odcięła sobie ucho.

Ratownik wiecznie golił głowę i wierzył, że dzięki temu stanie się kimś innym.

Marek wrócił z wojny jako bohater, a potem załamał się i żył jak zwierzę.

Karolinka była przekonana, że jest aniołem i nikt jej nie widzi.

Autorka zabiera nas w podróż pełną intymnych zwierzeń i prawdziwych emocji. W poruszający sposób opisuje azyl dla zagubionych oraz obrazy, które prześladowały ich latami. Opowiada o szczerości, potrzebie zrozumienia i bliskości.

Była to pierwsza przeczytana przeze mnie książka Grażyny Jagielskiej. Nie mogę więc porównać jej do pozostałych pozycji. "Anioły jedzą trzy razy dziennie" nie wzbudziła we mnie żadnych emocji. Nie znalazłam w niej również intymnych zwierzeń autorki.  Przeszkadzał mi chaos i niekonsekwencja w przedstawianiu życiorysów bohaterów. Książka nie należy do łatwych i przyjemnych, nie czyta jej się jednym tchem.

Powstało wiele książek, których akcja dzieje się w szpitalu psychiatrycznym. Bardziej ujął mnie "Lot nad kukułczym gniazdem" i "Weronika postanawia umrzeć". Natomiast losy weteranów wojennych po powrocie z Afganistanu dużo lepiej przedstawiła Kristin Hannah w książce "Na domowym froncie".

Ocena: 6/10